مقایسه درک بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو و خانواده آن ها از مراقبت های پیگیر در بیمارستان های علوم پزشکی اصفهان در سال ۱۳۹۳

مقدمه و هدف: مراقبت پیگیر عبارت است از فرآیندی منظم و مستمر برای برقراری ارتباط مؤثر، متعامل و پیگیر بین مددجو به عنوان عامل مراقبت پیگیر و ارائه دهنده خدمات بهداشتی مراقبتی (پرستار) برای شناخت نیازها، مشکلات و حساس سازی مددجویان، برای قبول و انجام رفتارهای مداوم بهداشتی و کمک به حفظ بهبودی و ارتقاء سلامتی آن ها است. این مطالعه با هدف تعیین مقایسه درک بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و خانواده آن ها از مراقبت های پیگیر در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های علوم پزشکی شهر اصفهان انجام شده است.     مواد و روش ها : این تحقیق مطالعه ای توصیفی تحلیلی است، واحدهای مورد پژوهش شامل 140 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 140 نفر از اعضای خانواده آن ها بودند که در بیمارستان های علوم پزشکی اصفهان (الزهرا، امین، خورشید، عیسی بن مریم) در سال 1393 بستری و در طول این مدت و بعد از ترخیص مراقبت های پیگیر را دریافت کرده بودند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود که بعد از انجام روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه وتحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss و از آمارهای توصیفی و استنباطی (آزمون friedman و همبستگی) انجام شد.   یافته ها : یافته های این مطالعه نشان داد که در عضو خانواده میانگین درک از آشناسازی 74/14±(32/54)، و حساس سازی 61/8±(57/17) بالاتر از بیمار است؛ اما در بیماران میانگین درک از کنترل 39/23 ± (62/104) و ارزشیابی 03/7 ± (49/33) بالاتر از عضو خانواده است.     بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش درگیر کردن بیمار و خانواده در خصوص اجرای رویکرد مراقبت مداوم و شناسایی عوارض کوتاه مدت و طولانی مدت بیماری می تواند باعث درک بیشتر بیمار و خانواده از بیماری و اجرای صحیح برنامه مراقبتی از جانب آنان شود. لذا پرستاران باید در مرحله حساس سازی، برنامه های آموزشی مشترک مختص بیمار و عضو خانواده را اجرا کنند.